ارتباط ذهن و پاسخ بدن به درد

محققان برای اولین بار نشان داده‌اند که فکر کردن درباره این که دارو، درد را دور می‌کند، مغز را تحریک به رهاسازی مسکن‌های طبیعی خودش می‌سازد. گرچه این تاثیر پلاسبو (ماده بی‌اثر) بر درد مدتهاست مردود شمرده شده، دانشمندان اخیرا فعالیت خاصی را در مراکز مغزی مربوط به درد پس از به کار بردن درمان‌های ساختگی و غیرواقعی، مورد توجه قرار داده‌اند. به گزارش مدیکال نیوز، یک مطالعه جدید شیمی مغز که پلاسبوی مربوط به درد ایجاد شده را مورد بررسی قرار داده است. محققان دانشگاه میشیگان 140 مرد جوان داوطلب را انتخاب کرده و پزشکان یک محلول نمکی غلیظ شده را برای القای درد به عضله فک آنها تزریق کرده و مغز آنها را اسکن کردند. تزریقات همزمان با انجام اسکن از طریق توموگرافی انجام شد طی جلسه اول به داوطلبان گفته شد دارو دریافت کنند (که در واقع پلاسبو بود) تا دردشان کاهش یابد. زمانی که به شرکت‌کنندگان گفته شد آماده خوردن دارو باشند و در عوض پلاسبو به آنها داده شد، افزایش را در فعالیت سیستم‌های اوپوئید اندوجنوس نشان دادند. این سیستم به طور طبیعی برای توقف یا کند کردن انتقال سیگنال‌های درد از یک سلول عصبی به سلول بعدی عمل می‌کند، و نیز با موادی همچون هروئین، مورفین؛ متادون و بی‌حس‌کننده‌های مختلف واکنش نشان می‌دهد. به گفته یکی از محققان دست‌اندرکار این تحقیق این ضربه جدی دیگری بر این عقیده وارد می‌کند که اثر پلاسبو کاملا روحی روانی است. وی می‌گوید بدین ترتیب ما دریافتیم که سیستم اندورفین در نواحی از مغز که مربوط به درد است فعال شدند و این فعالیت با آگاه ساختن افراد از این که داروی تخفیف دهنده درد به آنها داده شده افزایش یافت. سپس داوطلبان گزارش کردند که درد آنها کاهش یافته است. در اینجا ارتباط ذهن با بدن کاملا روشن است. طی اسکن هر 15 ثانیه یک بار از بیماران درباره شدت احساس درد در مقیاس 100 سوال می‌شد. همچنین محققان سوالاتی درباره خلق، احساسات و دیگر جزییات طی اسکن پرسیدند. علاوه بر این محققان بدون آگاه ساختن شرکت‌کنندگان، میزان درد آنها را افزایش دادند. آنها به تدریج بر میزان محلول نمکی تزریقی به عضله فک افزودند در حالی که اسکن نیز انجام می‌شد، در حالی که تحمل تزریقات تقریبا یکسان باقی ماند. این امر نشاندهنده یک کاهش در حساسیت به درد بود که شرکت‌کنندگان از آن بی‌اطلاع بودند. نتایج فوق ممکن است توضیحی بر این مطلب باشد که بسیاری از افراد می‌گویند درمان‌هایی اثر تسکین‌دهنده بر آنان دارد که هیچ عملکرد فیزیولوژیکی بر علیه بیماری ندارند و از درمان روانشناختی بیشتر بهره می‌برند. به هر حال به دلیل آن که این تحقیق در مردان سالم انجام گرفته مطالعه بیشتری مورد نیاز است تا تعیین کند که آیا همان راه‌های شیمیایی در زنان و افرادی که از بیماری‌های مختلف رنج می‌برند، موثر خواهند بود یا خیر. دلیل آن که محققان مردان سالم را انتخاب کردند این بود که در زنان و افراد بیمار، اختلالات خلقی، نوسانات هورمونی و دیگر شرایط سیستم اندورفین را تحت تاثیر قرار می‌دهد.