راه هایی در زمان

زمان یکی از مولفه های اصلی جهان ماست و ماهیت آن هنوز به عنوان یک راز باقی مانده است. ماهیت و چیستی این مفهوم پیچیده و آمیخته با زندگی ما، بارها از سوی دانشمندان متعددی بررسی و کنکاش شده است. سر ایزاک نیوتن از زمان مفهومی مطلق ارائه کرد؛ مدلی که باعث شد دانشمندان فراوانی بتوانند از آن برای اکتشافات خود بهره بگیرند؛ اما با وجود راهگشا بودن ، توصیف نیوتن از زمان برای دانشمندان هم عصرش از رمزآلودگی این مفهوم کاسته نشد.کشف ماکسول درباره ثابت بودن سرعت نور باعث ایجاد چالش در نظریه زمان مطلق نیوتن شد. در فیزیک نیوتن مشاهده گران گوناگونی بنابر وضعیت حرکتشان و سرعتی که نسبت به هم دارند، می توانند سرعتهای متفاوتی برای نور اندازه گیری کنند و این با مبحث طرح شده توسط ماکسول در تضاد بود.موضوعی که سالها ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده بود، سرانجام در سال 1905توسط آلبرت اینشتین ، فیزیکدان برجسته آلمانی حل شد.او با ارائه مدل کاملا جدیدی درک ما را از مفهوم فضا و زمان دگرگون کرد، مدلی که امروزه به نام نظریه نسبیت خاص می شناسیم. 10سال پس از آن او نظریه عمومی تری را به نام نسبیت عام ارائه کرد و درباره وضعیت ناظرهای گوناگون توضیح داد.این نظریه آبستن مفاهیم جذاب و جدیدی بود که این روزها نام آن را بیشتر می شنویم. مواردی مانند خمیدگی فضا، زمان ، سیاهچاله ها، مهبانگ و بسیاری دیگر اما یکی از جذاب ترین آنها پیش بینی وجود تونلهایی در فضا زمان است.این تونلهای فضا زمان حاصل حل برخی معادلات نسبیت عام هستند و به کرم چاله ها موسوم شده اند. نکته مهم درخصوص این اجرام آن است که حضور آنها فعلا تنها روی کاغذ اثبات شده و هیچ شاهد رصدی درباره آنها وجود ندارد.بنابر تعریف ، کرم چاله ها راههای میانبری میان دو نقطه گوناگون از دو ناحیه متفاوت فضا زمان است. اگرچه به نظر می رسد این موجودات را باید تا مدتها تنها روی صفحه کاغذ جستجو کرد .