نوبل صلح و ادبیات در دست زنان

به نقل از روزنامه شرق

گروه اجتماعى، نیکى محجوب: وانگایى ماتایى، زن کنیایى فعال و حامى محیط زیست جایزه صلح نوبل امسال از میان ۱۹۴ کاندیداى این جایزه از آ ن خود کرد. این جایزه براى نخستین بار در طول ۱۰۳ سال اهداى این جایزه به یک زن آفریقایى اهدا شد. ماتایى ۶۴ ساله این جایزه را به خاطر ۳۰ سال فعالیت در زمینه محیط زیست، مبارزه با فقر، دفاع از حقوق بشر و دموکراسى دریافت کرد. به گفته فعالان محیط زیست ماتایى و همراهان وى تاکنون ۱۳۰ اصله درخت در آفریقا کاشته اند. ماتایى با تاکید بر حفظ محیط زیست مى گوید یکى از مهمترین راهکارهاى حل مشکل فقر در کنیا و دیگر کشورها درختکارى و گسترش فضاى سبز است. جایزه صلح نوبل امسال براى نخستین بار به حوزه محیط زیست تعلق گرفت. مدیر کمیته جایزه نوبل نروژ در این رابطه مى گوید: برقرارى صلح در زمین به توانایى ما در زمینه فعالیت محیط زیستى بستگى دارد. ماتایى در این زمینه مى گوید: این بزرگ ترین هدیه زندگى است، من هرگاه درختى مى کارم، احساس مى کنم که دانه صلح در زمین کاشته ام. دولت کنیا نیز با استقبال از دریافت جایزه توسط این زن اعلام کرد: ماتایى براى سال هاى متمادى در امر محیط زیست فعال است و دریافت جایزه صلح نوبل توسط او تمام افراد کنیایى را خوشحال کرد. ماتایى پس از گرفتن مدرک علم بیولوژى از کالج آت چسیپون در سال ۱۹۶۴ پروژه «زنگ سبز» را آغاز کرد. بسیارى از زنان کنیایى نیز در این پروژه محیط زیستى فعال شدند. جایزه صلح نوبل از بین ۱۹۴ کاندیدا به ماتایى اهدا شد. رقم این جایزه یک میلیون و ۳۶ هزار دلار است. سال گذشته جایزه صلح نوبل به شیرین عبادى حقوقدان ایرانى به سبب فعالیتش در دفاع از حقوق بشر اهدا شد. این جایزه در دهم دسامبر (۲۰ آذر) مصادف با روز جهانى حقوق بشر از سوى پادشاه نروژ به برنده آن اعطا مى شود، این جایزه تنها جایزه نوبل است که توسط نروژ اعطا و در بقیه موارد این جایزه توسط سوئد به برندگان اهدا مى شود.

• فمینیست اتریشى


نوبل ادبیات را ربود
گروه ادب و هنر- لیلا نصیرى ها: الفریده یلینِک نوبل ادبیات ۲۰۰۴ را ربود؛ زنى ۵۷ ساله و بسیار خجالتى که حتى حاضر نیست براى گرفتن جایزه ادبى خود در جشن نوبل شرکت کند، و فمینیستى که نوشته هایش خوانندگان را آشفته اما شیفته مى کند. یلینک از مهم ترین و جنجالى ترین نویسندگان حوزه ادبیات آلمانى زبان تلقى مى شود. در پى انتخاب غیرمنتظره آکادمى نوبل، او اولین نویسنده اتریشى و دهمین زنى است که موفق مى شود نوبل ادبیات را که از ۱۹۰۱ تاکنون به طور سالانه اعطا مى شود از آن خود کند. آکادمى سوئد که برندگان نوبل را انتخاب مى کند در یادداشتى درباره علت اعطاى جایزه به یلینک نوشته است که جایزه به خاطر«جریان آهنگین آراى موافق و ناموافق در رمان ها و نمایشنامه هایش به کمک زبانى که با حرارت بیهودگى کلیشه هاى اجتماعى را نمایان مى سازد، کلیشه هایى که اجتماع را مقهور خود مى کند» به او اعطا شده است. یلینک علاوه بر فمینیست بودن یکى از منتقدان بحث بر انگیز اوضاع و احوال سیاسى جهان نیز شناخته مى شود. آثار جدید او به تندى دولت جورج دبلیو بوش و جنگ عراق را مورد انتقاد قرار داده است. بهترین و معروف ترین اثر او که شبیه زندگى خود او نیز هست، «معلم پیانو» نام دارد که در سال ۲۰۰۱ میشائیل هانکه کارگردان آلمانى از روى آن فیلمى را با شرکت ایزابل هوپر کارگردانى کرد که توجه جهان را به خود معطوف کرد. در این فیلم، شخصیت زنى افسرده و میان سال به تصویر کشیده مى شود که پیانو درس مى دهد و در خانه اى با مادر سلطه طلب خود زندگى مى کند، اما زندگى مخفیانه او روى دیگرى دارد: زنى که به شدت دچار اختلالات عاطفى است. یلینک که این روزها در حومه وین زندگى مى کند، از این که برنده نوبل ادبیات شده قدرى هراسان است. او گفته است که از بیمارى «ترس از اجتماع» رنج مى برد، از جمعیت دورى مى کند و احتمالاً در مراسم اعطاى جایزه نوبل که ۲۰ آذر در استکهلم برپا خواهد شد، شرکت نخواهد کرد. او در مصاحبه اى با لس آنجلس تایمز گفت: «من یک منتقد هستم و سعى مى کنم از اجتماع انتقاد بکنم. اما وقتى چنین جایزه بزرگى مى برید، آنها سعى خواهند کرد که شما را در جیبشان بگذارند و این خطرناک است.» یلینک در آثارش وطنش را به خاطر حضور نازى ها در گذشته و اروپاى امروز را به خاطر بازگشت فاشیست ها و ضد یهودها به باد انتقاد گرفته است. او همچنین صنعت سرگرم سازى و تفریحى (هالیوود، ...) آمریکا را به شدت زیر سئوال برده است. هیات داوران نوبل در یادداشت خود همچنین اعلام کرده است که یلینک در رمان هاى خود دنیاى بى رحمى را نمایان مى سازد که در آن خواننده مدام با دنیایى روبه رو است که به خاطر خشونت ها و سرکوب هایش رو به سقوط است.» به زانو در آوردن زنان و مقهور کردن آنها در مقابل کلیشه هاى اجتماعى یکى از موضوعات کلیدى آثار یلینک است؛ یعنى همان جایى که او مدام سعى دارد تا بر بى رحمى ها و قساوت اجتماع نور بتاباند. «من همیشه طرف مظلومان را مى گیرم و هیچ وقت در کنار قدرتمندان قرار نمى گیرم.» این جمله اى است که یلینک بعد از گرفتن جایزه نوبل به روزنامه لس آنجلس تایمز گفته است. اما او همچنین مى افزاید، «اما وقتى چنین جایزه اى مى برید دیگر چنین کارى آسان نخواهد بود.» پدر یلینک یهودى و از اهالى جمهورى چک بوده است. او از کودکى موسیقى مى نواخته و مدتى به دنبال گرفتن مدرک تئاتر و تاریخ هنر در دانشگاه وین تحصیل مى کرده است. پس از انتشار کتابى از مجموعه اشعار خود به نام «سایه لیزا» در سال ۱۹۶۷ و با به عضویت درآمدن در گروه هاى چپ و بعدها در حزب کمونیست تلخى و سیاهى در آثار او ظاهر مى شود. یکى از نمایشنامه هاى جدید یلینک که در سال ۲۰۰۳ میلادى با عنوان «بامبى لند» منتشر شده با لحنى کنایى و نیش دار و در فضایى سرد و بى روح به حمله آمریکا به عراق و تصویرى که رسانه هاى آمریکا از جنگ ارائه مى کنند پرداخته است. او مى گوید، دیدن «خبرنگارهاى همراه» در جنگ آمریکا علیه عراق برایش جالب بوده و او پاى تلویزیون همراه با تصاویر بخشى از رمان خود را نوشته است. آخرین نمایشنامه یلینک که «بابل» نام دارد قرار است بهار ۲۰۰۶ روى پرده برود. نمایشنامه درباره رفتار سربازان آمریکایى با زندانیان زن ابوغریب در حومه بغداد و کشتار فلوجه است. کتاب نمایشنامه هاى «بابیلند» و «بابل» سال آینده منتشر خواهد شد. با این حال، آکادمى سوئد اعلام کرده انتخاب یلینک سیاسى نبوده است. هوراس انگدال دبیر مادام العمر آکادمى به خبرگزارى آسوشیتدپرس گفته است، «قبل از آن که بابیلند به انگلیسى ترجمه بشود، آکادمى تقریباً تصمیم خود را درباره یلینک گرفته بود. نمایشنامه «بابیلند» نشان مى دهد که چطور وطن دوستى راه خود را به سمت دیوانگى طى مى کند.»

سلام

بالاخره این بلاگ اسکای هم درست شد
و این هم افتتاح وبلاگ ما البته سابقه ی وبلاگ نویسی هم داریم .
می تونید به این ادرس مراجعه کنید و وبلاگ قبلی منو هم ببینید.
http://www.hajieh.persianblog.com