غذای شیرین با پیوند مصنوعی

با روند رو به رشد زندگی شهرنشینی کم کم همه ما به محصولات فراوری شده بیش از پیش عادت می کنیم. شاید تا چند سال دیگر از مرباها و ربها و ترشی های مادربزرگ ها در خانه هایمان اثری نباشد. این زندگی شهرنشینی برای خودش منبع مکافات شدیدی است از قبیل چاقی که یک راه مبارزه با آن استفاده از مواد غذایی رژیمی است. با افزایش جمعیت ، کم کم مزرعه های چغندر و نیشکر هم جوابگوی کارخانه های شیرینی سازی ، نوشابه و شکلات نخواهند بود.شاید به همین دلیل است که بتازگی روی بسیاری از تنقلات ، اسامی عجیب و غریبی را به عنوان مواد افزودنی مجاز می بینیم و گلوکز و ساکاروز دیگر جای خود را به شیرین کننده های سنتزی می دهند. این گزارش نگاهی به همین دست ساخته های شیرین بشر دارد.از میان افزودنی های مجازی که هر روز روی محصولات غذایی کارخانه ای می بینیم نام ساخارین خیلی جلب توجه می کند، اما شاید ندانید اولین بار این ماده چطور کشف شد و چطور به جمع افزودنی های مجاز پیوست.ساخارین سال 1879میلادی به وسیله کنستانتین فالبرگ ، دانش آموخته ای از دانشگاه جان هاپکینز کشف شد. این کشف ضمن تحقیق بر سنتز مشتقات تولوئن به وقوع پیوست.به این ترتیب که او زمان خوردن ناهارش حس کرد نان بیش از حد شیرین شده است و آن را به ماده شیمیایی ای نسبت داد که با دستانش تماس یافته بود، چرا که او دستهای خود را هنوز نشسته بود.فالبرگ این ترکیب را ساخارین نامید. بزودی پتانسیل این ماده به عنوان شیرین کننده در صنایع آبنبات سازی و شیرینی پزی شناسایی و به این ترتیب عصر شیرین کننده های بدون کالری آغاز شد.مهندس ملیحه والی ، دانشجوی رشته صنایع غذایی می گوید: ساخارین 300مرتبه شیرین تر از ساکاروز است و ساکاروز پس مزه مختصر تلخی نیز دارد. جذب آن از دستگاه گوارش به کندی صورت می گیرد، اما از طریق ادرار بسرعت دفع می شود که قسمت اعظم آن به صورت ترشح توسط توبول های کلیوی است.ساخارین چه در انسان و چه در حیوانات، متابولیسم مشخص و آشکاری ندارد گرچه به نظر می رسد ساخارین برای افراد دیابتیک و آنها که به وزنشان توجه دارند، ایده ال و بسیار مناسب باشد، اما از زمان ورود آن به بازار در سال 1901میلادی ، میزان اطمینان و سلامت آن بارها و بارها مورد سوال قرار گرفته است. ادامه مطلب ...